Yangın Vaaar!

Kartalkaya’da 79 can yandı, bizim de yüreğimiz yandı.

Bu yangın haberini duyunca ürpererek Aladağ yangınını hatırladım. 29 Kasım 2016’dan 20 Ocak 2025’e değişen ne?

Değişmeyen şey ihmal…

Yangın vaaar!

Ama yangın merdiveni, alarmı, tüpü, sensörü yok.

Yangın vaar!

Yüce yüce karlı dağlarda kış gününde can pazarı var.

***

Yıllar önce 30 Kasım 2016’da yaptığım paylaşım Aladağ yurt yangınıyla ilgili. Şöyle yazmışım:

“Elim yazmayı istemiyor, paylaşım yapmaya utanıyorum fakat duygularım yüreğime sığmıyor.

Bir eğitimci olarak, bir anne olarak, bir insan olarak çok üzgünüm, utanıyorum. Üzgünüm sevgili Sare Betül, Fatma, Sema Nur, Gamze, Bahtınur, Nurgül, Tuğba, Sümeyye, Cennet, Sevim, İlknur ve Zeliha, güzel isimli çocuklarımız...

Bugün gözyaşım sizsiniz! Size sahip çıkamadık!

Aladağ artık buzla da kaplansa serin olmayacak, yüreklerimiz her daim yangınlarda olacak, o okuma hevesiyle dolu küçük çocukların haykırışlarıyla.

Hangi kar söndürebilir anaların babaların yanan yüreklerini?

Benim sözlüğümde ‘Aladağ’dan serin’ sözü olmayacak artık. Bu söz dilime geldiğinde yüreğim yangın yeri...

Öğrencilerimiz yıllardır bu tür yurtlarda kalıyor, çaresizlikten. Birçok sorunları olduğunu biliyorum ama elimizden bir şey gelmiyor. Belki yapacak şeyler var ama ben bilmiyorum. Bazı sıkıntıları yetkililere bildirdiğimizde çözüm yok. Bahaneler ardına sığınıyoruz, sığınıyorlar.

Görev bilincinden, sorumluluğundan dem vuran yetkililer!

Bu acı sizi de vurdu mu? Bu görev bilinci, sorumluluğu sadece emrinizde çalışanlar için mi geçerli yoksa?

Görevinizi aşkla yapmayacaksanız niye oradasınız, koltuk aşkına mı?

Yalanlar yanlışlarla harmanlanıyor, hakikat nerede?

Kilitli sandıklarda mı saklasak hakikati daha güvende olursunuz.

Aahhh kilit aahh, günahlara kapansaydın çocuklara değil!

Üzgünüm sevgili Sare Betül, Fatma, Sema Nur, Gamze, Bahtınur, Nurgül, Tuğba, Sümeyye, Cennet, Sevim, İlknur ve Zeliha...

Bugün gözyaşımız sizsiniz!”

***

10 yıl kadar önce yazmışım bunları. Aladağ yangını olmadan çok kısa süre önce o zamanki il milli eğitim müdürü okulumuzu ziyaret etmişti. Öğretmenler odasında bize görev sorumluluğundan bahsetti. Ve dedi ki “Osmangazi Köprüsü'nün halatı koptuğu için intihar eden Japon mühendisi duydunuz mu? Elin puta tapanı nasıl da görev bilincine sahip. "

Aladağ’da dışarıya açılmayan yangın merdiveninin önünde yanan öğrenciler için kimse sorumluluğu almadı. Hiç kimse sorumluluk alıp görevinden istifa etmedi.

Analar, babalar ağladı, memleket ağladı! Ölen öldüğüyle kaldı, hayat devam etti.

Zaman her şeyin ilacı, acılar unutulur derler. En sevdiğimiz teselli cümlemiz bu. Öyle de oldu.

Hata yapan sorumluluk almadığı için, iş ehline verilmediği için ağlamaya devam ediyoruz.

Birgün demiryolu kazasında onlarca ölü… bir gün maden faciasında 301 madenci… Azrail benim güzel ülkemde tek seferde toplu toplu can alır oldu.

***

Aladağ yangınından sonra neredeyse 10 yıl geçti.

Ve biz ihmalden, görevini yapmayanların sorumsuzluğundan kaynaklanan felaketleri yaşamaya devam ediyoruz. Ölüyoruz, ölüyoruz… Son acı bilanço 79… Onlardan kalanlar toprağa gömülüyor.

Ve bütün bu olanlarla biz umutsuzluğa gömülüyoruz.

Vicdanlar sakat...Yangın söndü zannediyorsunuz ama susup bir dinleyin.

Vicdanı olanlar duyabilecektir elbette, alevler arasında çocukların, büyüklerin çığlığının yankılandığını...

Vicdanlar sakat, görevini ihmal edenler rahat...

Bari bu sefer bu acı unutulmasın da yeni felaketler olmaması için ders olsun.

Yetkililer, sorumlular, büyükler, olan biteni görüp de görmezden gelenler, duyup da duymazdan gelenler, her şeyi bilip de bilmezden gelenler!

Bilmez misiniz her şeyi gören, duyan, bilen var!

Hangi mazeret adli ilahîde bu imtihandan sizi kurtarır?

İmtihandayız, unuttunuz mu? İm-ti-han-da-yız.