İzler Ve Yansımalar - 64

“...insanın dönüp dönüp aynı yere gelmesini taklit eder dünya, her gün./ Unutulmamalı ki gitmenin en uzak olanı, kendinden gitmedir.”

“...her yazıyı defalarca okuyorum, her okuduğumda biraz daha, biraz daha yaklaşıyorum kendime diyenlere bir armağan...”

Ne Kadar Uzaklaşsa Da Gölgen Senden Kopamaz

İnsan daha çok çocukluğunun biraz da gençliğinin harmanıdır, toprağın sürüldüğü yerlerde. Her mevsim derdi toprak olanın, en ince yeri yakaladığından, alnı da topraktan kalkmaz. İnsanın çocukluğundan ayrılamadığı gibi.

Sımsıkı sarılmak gerek aslında; kopamadığımız, dönüp dönüp geldiğimiz o yerlere. Gecelerce peşimizi bırakmayan düş, bir bebeğin yüzündeki gülüş gibi.

Hangi yaşta olursanız olun, o şarkıyı dinlediğinizde aklınıza gelen ilk şey, baharda burnunuza değen toprak kokusu, kışın çam ağacına benzeyen yeni, beyaz bir ağaç... Neyi hatırlatıyorsa ona sarılmak gerek, sımsıkı. Unutulmamalı ki gitmenin en uzak olanı, kendinden gitmedir.

Herkesin kendinden uzaklaşması, hiç kimsenin yolunu kısaltmıyor; bilakis uzaklıklar birbirine ekleniyor. Eklenen uzaklıklar mesafeyi artırdığı gibi esameyi de etkiliyor. Nefesi olmayanın nefsi de olmuyor, nefsi olmayınca da nasibini bilmiyor. Nasip, nefesi olana bahşedilmiştir ve rızası istenmiştir. Nasibe rıza, uzaklardaki nefsin dönüşü için bir çağrıdır. Sahibinden...

Herkes içindekini büyütürse; yeni, güzel bir dünya kurulacaktır hem de kimsenin gölgesi kendinden kopmadan