“….aşkla dirilen bir ölmeyeni olmalı insanın.”

Adamı Aşk Öldürmez

Yağmur dışa yağar, serinliği içedir.

Her harfin bir kelimeye sığınması gibi. Yağmurun tene, harfin cana belenmesidir anlam. Anlamdan tutmayan hayat, tene ulaşmayan yağmurdan farksızdır. Dağa yağar, dereye dolar.

Bulutlardan görünmez olduğundan beri bekliyorum. Ne bulut simana engel ne de gölgesizlik cismine mâni. Umut, nefesin diğer adıymış; nefessiz kaldığımda ona sarılınca anladım. Biliyorum dünya insanına her şey anlatıl(a)maz, sadece söylenir; ama sen söylemeden de anlarsın her şeyi.

Gökyüzü buluttan görünmez,

adamı aşk öldürmez.

Aşkla dirilen bir ölmeyeni olmalı insanın. Ya da dirilmek için aşka sarılmalı. Ölmek için aşka düşen ya da aşka düştüğü için yavaş yavaş öldüğünü düşünen varsa yağmur dağa yağmıştır. Aşk hâlinin Sezai’yi nasıl dirilttiğini görmedin mi? Sonra Diriliş’e vurulduğunu... Bir Leyla idi Neşet’e aşkı öğreten. Leyla, Neşet’e nefesi zehir ettikçe Neşet aşka bal damlattı. Yağmur tene yağıyordu.

Gökyüzü buluttan görünmez,

adamı aşk öldürmez.

Aşka inadın varsa ve onu iki şey arasına sıkıştırmışsan yağmur yine dağa yağar. Aşkı nereye yamarsanız oraya yakışır; çünkü mümbit bir toprakta yetişmiştir. Yeter ki anlamdan kopma; anlamdan her kopuş, yürek yürüyüşünün bir eksik kalmasıdır. Eksiklik önce sesi sonra da nefesi eskitir.

Gökyüzü buluttan görünmez,

adamı aşk öldürmez.

Ölümlüler, ölmeyeni öncelemedikleri müddetçe, sadece beden taşırlar.

( H.KOCA, İstiklâl Marşı Duruşuyla Cumartesi Yazıları,sf.39)