“...bir baba sesidir, notaları değiştiren.”

“…yağmur aynıdır; fakat her evin çatısı farklıdır.”

Baba Ocaktır

de közdür; kulağındaki söz, unutamadığın gözdür.

Varlığın sefaletini yaşayanlara inat, yokluğun ve fedakârlığın kahramanlarıdır. Tüten ocaktır; bazen küllenir bazen de her gözde dalga dalga tüllenir. Çocukken ulaşamadığımız hedef, büyüyünce kıymetini ölçemediğimiz sedeftir. Ne söylesek sadece söz, onların bıraktıkları ise bozulmaz bir özdür.

Birden büyürsün.

Bir zamana erişir ve şaşırırsın. Yadigâr’ına sarılır, onunla konuşursun.

Bana baba diyorlar anne, çok korkuyorum. Babanın büyüklüğünü ben içimden bilirim. Boşluğunu ölçecek bir metre, köşesindeki mindere yerleşecek bir gövde, sesine benzeyen bir tını bulamamıştım; kaybettikten sonra...

Günün ışımasını, tarladaki ekinlerin bahçedeki yoncaların büyümesini, gölü dolduran suyu, kuzuların yetişmesini, pazardaki sebzeleri ben hep ondan bilirdim.

Doğru da bilirmişim, o gidince ona ait olanlar da bir bir bıraktı bizleri.

Bana baba diyorlar anne, çok korkuyorum. Benim baktığım gözlerle bakıyorlarsa, eririm. Benim beklediğim gibi bekliyorlarsa gitmeden gelirim.

Benim seslendiğim gibi sesleniyorlarsa müzikler boşuna...

Bana baba diyorlar anne, çok korkuyorum. Ya rükûya eğilip secdeye kapandığımda dağlar hareket etmezse, onlar da başlarını eğmezse... Beni uzaktan gördüğünde kavakların dalları hoş geldin demezse hışır hışır...

Gölün kurbağaları gölgemi gördüklerinde oynaya oynaya suya atlamazlarsa... Nasıl inanacaklar benim baba olduğuma?

Bana baba diyorlar anne, çok korkuyorum. Babasını kaybedince anlıyormuş insan, baba olduğunu. Ne kadar yol varsa hepsinden sorumlu olduğunu. Bir çocuğun iki nefesi arasında nefessiz kaldığını.

Geldiğimiz yeri bilmeseydik, belki gideceğimiz yeri de şaşırırdık.

Yolun sonundaki menzili var edene, kavuşmayı vaadedene şükürle…