Yakın tarih içinde önce yabancı bilim adamları, sonra yerli bilim adamları TÜRK kelimesinin kökünü aramışlardır. Türk kelimesinin ilk kullanılmaları Türük veya Törük olduğu görülmektedir. Bu kelime önce M.S. 6. Asırda Göktürk Devleti’nde (kuruluş, M.S.540) ve son olarak da çağdaş milli devletimizin ismi Türkiye Cumhuriyeti’nde kullanılmıştır.

yazılı örneği bulunmayan *türü kelimesine +k sonekiyle türetilmiştir. Türkçede böyle o kadar çok kelime vardır ki başka şey düşünmeye fırsat vermez. Yörümekten yörük, çürümekten çürük, taramaktan tarak,kurumaktan kurak, kırmaktan kırık, vurmaktan vuruk, çıkmaktan çıkık, örnekler yüzlercedir. Böyle düşünüldüğünde türemekten Türük olması en tabiisidir. Niçin bir kavme isim olduğunu bu izahlar açıklamaz. Yörümekten Yörük gibi Dürmekten dürük de olabilir.

• Türk Kelimesinin Kökeni (1)
• Türk Kelimesinin Kökeni (2)

Türü kelimesi Moğolistanda veya Doğu Türkistan'da bir dağ ismi, bir mekan ismi olabilir. bu mekana lı eki gibi K veya İK,ÜK eki gelmiş olabilir, diyenler vardır.

“MS 1. yy'da Pomponius Mela ve 2. yy'da Yaşlı Plinius, Azak Denizi kıyısında yaşayan Turcae/Tyrcae (Okunuşu: Türka, Tirka) isimli kavimden söz ederler. Bu ifade bizi bu kelimenin Türklere, daha önceden, Milattan önceden kavim ismi olduğunu gösterir.

Trakya kelimesi TRK sessiz harflerini taşıdığı için Türk kelimesi ile yakınlık kuranlar vardır. Ancak Trakların Ural Altay kavmi olmadığı genel kanaattir. Bunarağmen Miladi 1. Asırda Azak Denizi sahilindeki bu kavmin, MS 540 dolayında Kök-Türk devletini kuran Türklerle aynı kavim olması ihtimal dahilindedir.”

“Türkhia” (Türkiye) tâbiri Coğrafî ad olarak 6. yüzyıldaki Bizans kaynaklarında Orta Asya için kullanılmıştır. Artık Türk kelimesi bir kavmı ifade etmektedir. 9. ve 10.yüzyılda Volga’dan Orta Asya’ya uzanan sahaya denilmekteydi. Bu da Doğu ve Batı Türkhia olmak üzere ikiye ayrılıyordu. Doğu Türkiye, Hazarlar’ın; Batı Türkiye ise Türk asıllı Macarların ülkeleriydi.” Bu yakın tarih.

"Türk kelimesi, yakın tarihli kaynaklarda; “töreli”, “töre sahibi”, “olgun kimse”, “güçlü”, “kuvvetli”, Arapça tereke'den “terk edilmiş”, “usta demirci” ve “deniz kıyısında oturan adam” anlamlarında da kullanılmaktadır. Daha geniş etimolojik araştırmaya gerek var.