Uzaklıklar biraz da yaklaştırır insanı,

kıyısına vurunca yaşadığın hayatın,

telaşına düşersin yaşayacaklarının?

Uzaklıklar sinsice bir yere çeker seni;

defalarca yoklarsın kendinde kendini;

ilk kez hisseder, kavrarsın böylece

bedeninde kendini.

Mesafe arttıkça nasıl da sokulur yanınına

yakınken farkedemediğin kıymetler, hazlar;

kaldıramadığın şakalar, alınganlıklar

kalpten kırılmış gibi sergilenen nazlar

sokulur dibine, yoklar yüreğini.

Uzaklıklar biraz da yaklaştırır insanı.

Uzakken anlarsın birlikte içilen bir bardak çayın gerçek tadını.

Uzaklar değiştirir alışkanlığını,

Uzaklar bozar, uzaklar kurar sende

eksiği bitmeyen bu yeni yapıyı.

Uzakken hissedersin hazzını dokunmalarının.

Uzakken buruşturur dilini konuşamadıkların.

Uzakken yakar içini anlatamadıkların.

Uzakken daha çok kızartır yüzünü boş lafların.

Uzakken daha büyüktür tahrifatı sarılmaların.

Uzaklar çıkarabilir gerçek tadını ortaya

ezbere geçtin dar sokakların.

Uzakken toplar anılar yakanı.

Adana, gençliğimin savurganlığı?

Hayatımı hakeden dostlarım, kardeşlerim, sevdiklerim?

Birlikte yürüdüklerim, yürüyemediklerim?

Ömrümün manidar hatıratı.

Peki nasıl, kolay mı

yaşamak benim de uzaklığımı? 

Ahmet Yürekli

16.04.2011, Üsküdar.