'Şu dünya hayatında sahip olup olabileceğimiz en büyük müjde, Allah'ın varlığıdır. İnsanların birbirlerine taşıyabilecekleri en büyük müjde budur. Hatta denilebilir ki, tek müjde budur.' S. Karakoç

Allah bütün âlemi bir takım sebeplerle birbirine bağladı. Bizimle kendi zatı arasında bir münasebet, bir rabıta yarattı. Esmayı ilâhiye sini üzerimize tecelli buyurdu. Her birerlerinin tecelliyatı muktezasıyla amel ettirdi.

Bütün varlıklar, tek mutlak varlık olan Allah'ın vücudunu bize tanıtmak içindir. Bir Hadîsi Kutsîde; 'Ben bir gizli hazineydim. Bilinmeği diledim. Muhabbetimden halkı halk ettim.'buyurduğu gibi, 'Nefsini bilen Rabbisini bilir,' buyurmaktadır ki, bu hadisi şerifler bize tek ve mutlak varlık olan Allahü Teala'nın vücudunu tanıtmaktadır.

Zaman, mekân ve âlem yokken Allah vardı. Tek var ve bir olan o mutlak varlık mevcuttu. Fakat o güzelliği görecek göz, ona meyledecek bir gönül yoktu. O mutlak varlık olan güzel, kendini bildirmeği murat edince, muhabbetinden halkı halk etti. Hep akisler ondan bir nişane oldu. Allah'ı tanımak için bizim gözlerimiz, geçici varlığımız, bu mutlak varlığı tanımak, bilmek için, hayal bir varlık oldu.

Bu hayal varlığın yaratılmasında gaye; o mutlak varlığı tanımak, bilmek, sevmekti.

Allah'a en yakın varlık olan insan, hak ile olan bağlılık, sevgisiyle onun bu aynadaki tecellisini okuyup sevmekle maksuduna erebilir.

Aynada kendi hayalini gören bir insan gibi Allahü Teâlâ kendi varlığını, kendi yarattığı, bütün tecelliyatın menbaı kıldığı insanda gördü. Bu suretle Allahü Teâlâ insanda, kendini görecek gözler, kendini sevecek gönüller yarattı. İnsan da gözü ile âleme ibretle baktıkça, onun birliğini, kudretini, azametini görerek ona hayran oldu.

'verabbü abd, el-abdü Rab' kelamına ehli zahirin hücumu, itirazları, onu anlayamamaktan gelmiştir. Hiçbir zaman abd, Rab, Rab de abd olmaz. İki mütekabil zıt şeyin hayal bir şeyde zuhuru mümkün değildir.

Rab, yarattığı mahlûkatı büyüten, besleyen, terbiye eden, kemâlâta erdir