Bu coğrafyada hiç kimse, yaşamaktan başka bir sebeple öldürmüyor.

Ve hiç kimse, hayatını asıl tehdit edenin, kendisi olduğunu bilmiyor.

Herkesin sevmediği sevdiğinden çok.

Ve herkesin yaşatmak istediği, yok etmek istediğinden daha kıymetli değil.

Kimse, kendisine güvenli değil.

Herkesin, en büyük tehdidi kendisi olduğu halde, hiç bakmıyor içine.

Kalbini dinlemiyor, aklını yoklamıyor.

Hiç kimse, herkesi var edeni düşünmüyor.

O'nun mesajını okumuyor.

Bu nedenle de, yaşamanın tek çaresinin öldürmek olduğunu sanıyor.

Ayakta kalabilmek için, dik duran herşeyi budamak, yıkmak...

Ortadoğu burası.

Burada, görmekten çok yaş dökmek için yer alıyor gözler yüzlerde.

Bedeli ödenmiş ömürlerin savaşçıları değil bunlar.

Çoğu, ucuz kahraman.

Ismarlama şehit.

Yakıtla çalışan ve fakat nefes alan canavarlar.

Bu yüzden, titreyerek değiyor her çocuğun çıplak ayağı toprağa.

Ürperen yüreklere bir nebze umut olmuyor annelerin yaşlı gözleri.

Kan ile yıkanıyor toprağın yüzündeki donuk kan.

Henüz ölmemiş olmak, insanı yaşama yerleştirmiyor.

Ölüm bu denli yaklaşmışken ve tüm cinayetler adına işlenirken, bir kez olsun akla gelmiyor Allah (cc) ve O'nun kutlu sözleri, uyarı ve vaatleri...

Herkes, kendi itikadında, kaybolmuşluğunda.

Kadim bir hassasiyetle titremiyor kefeler; herkes kendisine tartıyor ve hiç kimse aldığıyla yetinmiyor.

Vermek gelmiyor hiç kimsenin aklına.

Kendi anlayışsızlığı, basiretsizliği ve samimiyetsizliğiyle kıymetsizleştirdiği bir kuru canı var, onu da vermiyor, almadan bir kaç masum ve mukaddes can.

Burası, Ortadoğu..

Kimse, hayatın gözlerine, gözbebeğine, gözünün içine bakmıyor.

Bir tek kabir olmaya yarıyor toprak.

Ve hiç kimse, yaşamaktan başka bir sebeble öldürmüyor bir başkasını.

Yaşamak nedir, onu bilense yok.

Sormadan edemiyorum:

Pimi mi çekildi yoksa insanlığın?

Ahmet Yürekli

14.10.2014, Üsküdar.