Mahmut Korkmaz: Bizim Veysel!

Bizim Veysel!

Peki, Adana’da Veysel İpekçi’ler var mı?
Soru bu.
Cevap açıklıkla verilmeli.
Emek vermeden, dava yollarında ter akıtmadan, toz yutmadan makamlara gelenler var mı?
Var.
Hem de çok.
Üstelik bu adamlar dava için çalışanları ‘amele, hımbıl, varoş, saf ve salak’ olarak görmekteler.
Kocaman göbeklerini kaşırken.
Tabi göbeksiz tiplerde var.
Emri altında olanlar Kunta Kinte olarak görüyorlar.
Özel işlerini bile bunlara yaptırıyorlar.
Bunlar şekilsiz ve omurgasız oldukları için Her kaba göre şekil alarak makamlarını koruyorlar.
Üstüne üstlük ağır abi takılarak büyük ahkamlar kesiyorlar.
Bütçe yönettikleri için bütçe yönetenlerle içiçe olmakta zorlanmıyorlar.
Bunun tam tipik örneği olan birisi aklıma geldi.
Adam İkinci adamlara uygun görevleri yaptı.
On yıl bir belediyeyi yedi ve yedirdi.
Sonra yukarıdaki abisi kanalıyla bütçeli bir kurumun başına geldi.
Sonra yancılarını bir belediyenin meclisine yazdırdı.
Onların hiç hakları olmadıkları halde, makamları ve odaları var.
Tanrıcılık oynuyorlar.
Adamın biri bir sabah kapalı çarşıya gider “hırsızlaaaaaaarrrr” diye bağırır.
Bütün kapalı çarşı ahalisi dükkandan çıkar.
Adam şaşkın şekilde “ne kadar çokmuş” diyerek koşarak uzaklaşır.
Herkes kendi Veysel İpekçi’sini temizlemezse sorun çözülmez.
Putları devirmeyenler putların altında kalır.
Bu yazılanların hepsi senaryo sakın kimse üzerine alıp üzülmesin
Hakkımı helal etmem sonra.

yazının devamı..