Kaybetmekten korkmayanlar kaybetmezler!

Korku başa bela.
Baştan korku ile örülen bir hayat özgürlüğü ve başarıyı getirmez.
Aslında insanı terbiye etmenin, köleleştirmenin en kullanışlı aracı korku.
Mobing iddiası ile intihar eden arkeolog kızımızın dramı beni derinden etkiledi.
On altı koca yıl eğitim gören gencecik bir fidan neden intihar eder?
"Hükümet denen çatık kaşlı zat" diye tanımlardı merhum üstat Necip Fazıl Zindandan Mehmet’e Mektup şiirinde.
Aşağılık kompleksi içinde, yetmezlikleri ile süklüm püklüm el etek öperek bir yere gelenler intikamını alt katmanlardakilerden alıyorlar.
Gaziantep müze müdürü olacak adam.
Kızı yaşındaki bir fidana pisliğini temizlemek için neden Mobing yapar ki?
Olayın iki boyutu var aslında.
Mobing yapanlar.
Kaderine razı gelenler.
Mobing yapanlar yani koltuğuna tapanlar zümresi, ceberut devlet zihniyetinin kendi faydalarına devam etmesini isteyen aşağılık karakterlerdir.
Askerler değişti, gülümsedi, insanileşti bunlar değişmedi.
Polisler gülümsemeye başladı bunlar hala beton duvar.
Otorite kurmanın yolunu asık suratta bulanlar aslında otorite hurma haklarının olmadığının bile farkında değiller.
Kurumlar kurallarla yönetilir.
Bireysel otorite faşizmin ta kendisidir.
Böyle olmayan, kurumunda çalışanları yeni deyimle paydaş, eski deyimle kardeş bilenlere selam olsun.
Bunların sayısı diğerlerinden fazla.
Mobinge kader bilip ses çıkarmayanlara gelince, bu zilletin ucu ta derinlerde.
Popo ya ilk tokadı atan ebeye kadar gidebilir.
Anne, baba, amca, dayı, öğretmen, hoca, komutan vs. zinciri ile devam eder gider.
"Sebep ey" derdi rahmetli Erdem Beyazıt.
Sebep her işin başı.
Korku dağları sarınca çakallara direnemezsin.
"Buna hakkın yok, bu yasal değil, sen kanunların üstünde değilsin, hakkımı ararım" demezsen, diyemezsen yandın.
Kader belletilen, aslında kader olmayan tüm ezilmelere razı olacaksın.
Çare;
Korkmayacaksın.
Önce korkutanların korkuluk olduğunu göreceksin.
Kaybetmekten korkmayacaksın.
Hakkını aramasını bileceksin.
Kaybetmekten korkmayanlar asla yenilmezler.