HİRA?DA DOĞAN GÜNEŞ

Hira?da doğan güneş,

Cahiliye?nin bahtına doğuyordu aslında.

Diri diri gömülen kız çocuklarının,

Hor ve hakir görülen zayıfların,

Acizlerin bahtına doğuyordu esasında.

Hira?yı aydınlatan güneş,

Mazlumun yüreğinde bir ümit ışığı yakıyordu.

Çaresizlere bir umut,

Kimsesizlere bir şefkat eli,

Yetimin, öksüzün ma?kus talihini,

Tersine çeviriyordu haddizatında.

Zulmün pençesinde inim inim inleyen,

Feryad-u figanı,

Âh-u efgânı birbirine karışan,

İnsanlık onurunun,

Beş para etmediği bir dönemi,

Yek ile yeksân eden bir güneşti aslında.

Ya Rasulallah!

Hira?ya çıkmaya başladığın andan itibaren,

Bu umut güneşi sökün etmeye başlamıştı.

Hira yoluna düştüğün her daim,

O dik yamaçlara kendini vurduğun her an,

Daha bir parlıyordu yüreklerdeki ışık.

Yol yok, iz yok,

Kılavuz yok,

Yamaçlar dik mi dik,

Kavurucu çöl sıcağı,

Zirveye ulaşmak için,

Akıtılan ter, dökülen gözyaşları?

Ya Rasulallah!

Bugün biz kendimizi vurduğumuzda,

Hira yamaçlarına,

Nasıl bir kudreti ebedi ile desteklendiğini,

Daha iyi anlıyoruz.

O imkânsızlıklarda,

O sarp yamaçları,

Geçit vermez dağları nasıl aştığını,

Daha iyi idrak ediyoruz.

Hira?da doğan bu güneş sayesinde,

Bugün analar kız çocuğu doğurdukları için,

Yerin dibine geçmiyor artık Ya Rasulallah!

Kız evlatlarını: ? Haydi dayına gidiyoruz.? diye,

Kandırmıyor artık babalar Ya Rasulallah!

Rengi siyah diye,

Sahipsiz diye,

Yetim-öksüz diye,

Ayıplanmıyor artık insanlar Ya Rasulallah!

Cibrîl?in refakatinde,

Rahmeti Rahmanın kudretiyle doğan güneş,

Yakmıyor, kavurmuyor artık Ya Rasulallah!

Hira?dasın, zirvedesin.

Bütün Mekke ayaklarının altında,

Sanki sana secde halinde,

Sen ise rabbine secdedesin.

Dua dua yalvarmaktasın.

Sicim sicim ağlamaktasın.

Ebu Kubeys tepesindesin,

Safa?dasın, Merve?desin,

Her yerdesin.

Rabbini anlatmaktasın,

İslamı yaymaktasın,

Tebliğ vazifesindesin.

Hiç kimsenin birbirinden,

Olmadığını farkının,

Eşit olduğunu herkesin.

Karasıyla, beyazıyla,

Acem?iyle, arab?ıyla,

Zenginiyle, fakiriyle,

Soylusuyla, kölesiyle,

Erkeğiyle, dişisiyle,

Herkesin ama herkesin,

Allah katında sadece;

?Takva? açısından üstün olduğunu,

Anlatıyor hep anlatıyorsun Ya Rasulallah!

İnsan onurunu tutup kaldırıyorsun,

Tâ göklere dek.

Her türlü saldırıya karşı,

Her türlü hakarete karşı,

Her türlü tecavüze karşı,

?Eşref-i Mahluk? diyorsun.

Ezdirmiyorsun ayaklar altında.

Çiğnetmiyorsun sırtlanlara.

El sürdürmüyorsun Ya Rasulallah!

Ya Rasulallah!

Sen onurunla, vakarınla hep örnek oldun,

Cahiliye?nin sırtlanlarına,

İnsan onuruna saygıyı öğrettin,

İnsan şerefinin dokunulmazlığını öğrettin,

Edebinle, ahlakınla,

Asırlara gıpta oldun, parmakla gösterildin.

Herkes sende buldu kendini,

Çocuklar seninle çocuk olduklarını hissettiler,

Çocukluklarını yaşadılar doyasıya.

Yetimler seninle anladılar,

Yetimliklerinin ne kadar hoş olduğunu,

Öksüzlüğün nasıl bir bahtiyarlık olduğunu,

Çünkü sen de yetimdin,

Sen de öksüzdün Ya Rasulallah!

Zayıfların, kimsesizlerin,

Seninle dindi acıları.

Seninle umutlandılar,

Seninle iman ettiler,

Çünkü sende bir zamanlar itilmiş,

Hem de kakılmıştın,

Hor görülmüştün,

Dil uzatılmıştı onuruna Ya Rasulallah!

Sırtlan sürüsü çıkmıyordu artık Cahiliye?den.

Onursuz, şahsiyetsiz, zalim Ebu Cehil?lerin,

Ebu Leheb?lerin yerine,

Senin rahle-i tedrisinden geçmiş,

Ömer?ler, Osman?lar Ali?ler geliyordu,

Bölük bölük Ya Rasulallah!

Cahiliye dönemi artık,

Asr-ı Saadet olmuştu,

Medeniyet asrı olmuştu,

İlim, irfan asrı,

Terbiye, ahlak asrı olmuştu.

Seninle doğmuştu bu güneş,

Seninle aydınlatmaya başlamıştı mahlukatı,

Seninle ısıtmaya başlamıştı yürekleri Ya Rasulallah!

Sen gelinceye kadar pas tutmuş kalpleri,

Arındırmıştı bu nimet Ya Rasulallah!

Rabbimizden temennimiz,

Odur ki Ya Rasulallah;

Bu güneş bir daha hiç batmasın!

Bu ışık hiç sönmesin!

Bu yürekler bir daha üşümesin!

Bu kalpler tekrar pas tutmasın!

Analar ağlamasın!

Çocukların gözlerindeki ışıltı,

Hiç kaybolmasın Ya Rasulallah!

BÜNYAMİN TEMİRTAŞ

Posyağbasan Köyü Camii İmam-Hatibi

ALADAĞ / ADANA