Mehmet Akif Ersoy’dan İki Gözü Eşref’e Mektuplar..

Ölüm Yıldönümünde Mehmet Akif Ersoy’dan İki Gözü Eşref’e Mektuplar..

(Uçuruma Doğru Dolu Dizgin)

“Kardeşim iki gözüm Eşrefim.

Mektupların muntazam surette geliyor. Bundan dolayı sana ne kadar teşekkür etsem azdır.

Cenab -ı Hak seni ve çocuğunu da afiyetten ayırmasın. Hakikat o hikâye ettiğin dangıl dungul adamcağız pek doğru söylüyor. Çok maskaralarımız varmış, utanmaz yüzlerini örten incecik bir riya perdesi imiş. O sıyrılır sıyrılmaz öyle sefil bir çehre ile ortaya çıktık ki bütün dünya iğrendi. Teceddüt namına, inkılap namına, ebediyen affedemeyeceğim bir şey varsa oda şudur. Biz bu yüzler karası, mahiyetimizi, meydana çıkarmayacaktık. İnsanlıktan bu kadar bi nasip olanlarımız bulunduğunu, dünya ya faş etmeyecektik. Ne yapalım kader böyle imiş demekten başka çare yok.

Garbiler, o namütenahi kuvay ı maddiyetlerine rağmen, AHLAK sukutuna ÇARE BULAMAZKEN

Mahvımız mukadderdir diye feryat ediyorlar. Biz şarklılar, bu zaafımızla beraber, onların kaçmak KURTULMAK istedikleri UÇURUMA doğru doludizgin koşuyoruz. Lahavle ve la kuvvete illa billâh

Nedir o matbuatın hali? Öyle resimler basılıyor, öyle hikayeler yazılıyor ki, bunları seyredebilmek okuyabilmek için insan da edep denilen, haya denilen devletliden zerre kadar nasip olmamak icab eder..

Evvelleri seneler koşuyor, ben henüz ne dünya için, ne ukbe için bir hayırlı iş göremedim diye müteessir oluyordum. Hal bu ki yaşım elli sekiz, elli dokuza vardığımı gördükçe, ne ala yakında tası tarağı toplayacağım diyorum. Hem de seviniyorum. Evet.. İnsan halin her türlüsüne katlanır AMMA. İSTİLBALDEN BİR IŞIK GÖRMEK ŞARTIYLE, yoksa yarını daha karanlık, öbür gününde, ONDAN BERBAT OLACAĞI GÜN gibi, görünürken, yaşamak pek de ARZU olunur bir şey değil. SEBÜLREŞADI çıkarırken şuraya, buraya koşarken oldukça müteselli idim. Hisseme, düşen vazifeyi ifa ediyordum.

İnsan çalışmak ile mükellef, muvaffak olmakla değil diyordum. Lakin şimdi elim ayağım bağlı oturdukça sinirleniyorum.”