Adamın biri ölmüş yıkayıp kefenleyip toprağa teslim etmişler.

Hikaye o ya;

Hesap kitap derken melekler adama" gitmek istediğin yeri görmek istermisin" diye sormuşlar.

Adamcağız çok sevinmiş olur anlamında ellerini çırpmış.

Önce cenneti gezdirmişler.

İnsanlar ağaçların gölgesinde, ırmakların kenarında şerbetlerini içerek sohbet ediyorlarmış.

Adam "bir de cehennemi görebilir miyim" diye sormuş.

Melekler "hay hay" demiş.

Cehennemi göstermişler.

Cehennem ful gırgır şamata ve eğlence alemi imiş.

Adamın gözlerinin içi gülmüş.

"Mümkünse cehenneme gitmek isterim" demiş heyecanla.

Melekler olur demişler.

Bizimkini kollarından, ellerinden tutarak bir fırlatmışlar adam döne döne cehenneme düşmüş.

Düşmüş düşmesine de gördüğü manzara tam felaket.

Katran kazanları, zebaniler ve bolca ateş.

Korkmuş ve meleklere çaresiz gözlerle bakarak "biraz önce gösterdiğiniz yer burası değildi" demiş.

Melekler sakin bir ses tonu ile "kusura bakma birader biraz önce gösterdiğimiz cehennemin reklam filmiydi" demişler.

Cehennemin reklam filmleri ne ola ki;

Şaşalı hayatlar,

Gerçekleşmesi mümkün olmayan emeksiz uçuk kaçık kazançlar.

Sosyal medyadaki akıl alan sunumlar.

Emeksiz yemekler.

Haramla kurulan sistemler.

Saadet zincirleri.

Kuyumculara teslim edilen altınlardan beklenen kazançlar.

Say say bitmez.

Fenomenler denen soytarı guruplarına ağzı açık ayran delisi gibi baka kalanların sonu hüsrandır.

Helal lokması ile mutlu olması mümkün olanların mutsuzluğa mahkum olmasıdır.

Hayatta bedelsiz bir kazanç yok.

Gerisi yalan.

Gerisi hüsran.

Gerisi perişanlık.