D. Mehmet Doğan: Konservatuvar günlerim!

Orta okulu Ankara’da Cebeci Orta Mektebi’nde okudum, “4. Orta” da derlerdi. Ankara’da Cumhuriyet’in 4. orta okulu…Hamamönü’ne yakın, Dörtyol’da idi. Oraya gitmek için Dikimevi’ni geçer, Cebeci istasyonunu yukarıdan görür ve bende yabancı bir ülkedeymişim hissi uyandıran bir binanın önünde duraklardım; kısa bir süre tabiî…

Yapının alnında kocaman “Konservatuvar” yazardı. Bazen insanın içinde bir binayı görme arzusu uyanır. Yol üzerinde böyle binalar vardı: Tıp Fakültesi, Harita Umum Müdürlüğü, Askerî Dikimevi… gibi. Fakat bu binaya girmek, içinde dolaşmak veya bir süre orada bulunmak düşüncesine hiç kapılmadım. Konservatuvar kelimesinin “konserve” ile aynı kökten olduğunu çok sonra öğrendim, biz onu “konser”lebağlantılı sanırdık!

Müzikle alakamız, doğduktan sonra kulağımıza okunan ezan ve annemizin mırıldandığı Yûnus Emre ilahilerinden, babamın bazı zamanlar işe daldığında okuduğu türkülerden ibaretti galiba. Arada bir düğünlerden yayılan türküleri duyardık. 1950’li yıllarda Türkiye’de 150 bin civarında radyo alıcısı varmış, nüfusumuzun o sıralar 25 milyon civarında olduğu bilinirse, evlere düşen radyo sayısının çok da fazla olmadığı anlaşılabilir. Bunların yarıdan fazlası İstanbul, Ankara ve İzmir’deymiş.

Bizim ev, Ankara’nın radyosu olmayan hanelerindendi…

Eğer müziğe istidadım ve merakım olsa idi ve bu binanın müzik öğretimi yapılan bir yer olduğunu erkenden keşfetse idim, Konservatuvar’a gidebilir/girebilir miydim?

Bunun imkânsız olduğunu çok sonra öğrendim. Burada kulağımıza ilk dokunan, sonra ciğerlerimize işleyen, bizim olan nağmelere yer yoktu. Tamamen başka bir dünyanın sesleri, nağmeleri üzerine kurulmuş bir öğretim yapılıyordu. Burada Batı müziği öğretiliyor ve Batı müziği öğretecekyapacak öğretmenler yetiştiriliyordu…

Bu binaya bizim müziğimize giremezdi! Bu demektir ki biz giremezdik!

https://www.tyb.org.tr/d-mehmet-dogan-konservatuvar...