Ağlayabilen bir lideri sevmek...

O'nu, Başbakan'ın son ziyaretinde çekilen bir kaç fotoğraf karesiyle tanıdık, sevdik.

Ölmeseydi, varlığından bile habersizdik.

'Yokmuş gibi' yaşayacak kadar mütevazi olduğu buradan belli.

Kaybolunca anlaşılan o büyük kıymetlerden biriydi, aramızdan ayrıldı gitti.

O'ndan bu dünyaya kalan en önemli mesaj, ortaya koyduğu eseri, evladıydı.

Bir anne için, iman tertibiyle yaşayıp, hayırlı bir evlat yetiştirerek bu dünyadan ayrılmanın, "izleyebilecek en güzel yol" olduğu O'nun bu dünyaya verdiği en önemli mesaj oldu:

Allah rahmet eylesin.

Olaylar ve ortamlar, kişiliğimizdeki derinlikleri, renkleri çıkarır ortaya; zaaflarımızı eleverir.

Sayın Başbakanımız, kendisi için gerçekten zor olan bu ortamda sergilediği tavır ve yaşadığı duygularla bizi hiç şaşırtmadı.

Bu halet-i ruhiye, bizim kendisine verdiğimiz değerin, duyduğumuz sevginin, ilginin, güvenin boş olmadığını gösterdi..

O, ağladı; dünya izledi.

O anda Başbakan olmamayı başarabildi.

O anda 'insan' kalabilmeyi başarabildi.

Başbakanlık hırkası O'nu ne bir kasıntıya, ne bir ekabirliğe, ne de bir kurguculuğa sevk etmedi.

Annesiyle birlikte cenaze arabasına binip, acısını doyasıya yaşayabilen 'tabi bir insan gibi' davranabildi.

İmanının gereği ne ise, o şekilde evlatlık edebildi, bu tavrı sergilerken konumundan çekinmedi.

Zalimler ağlamaz, ağlatır.

Biz, ağlayabilen bir Peygamber'in ümmetiyiz.

Yeri geldiğinde ağlayabilen liderleri severiz.

Ağıt, insanın gösterebileceği samimi duygudur.

Hele ki bu ağıt, çok sevdiğiniz annenizin cenazesinde, tüm metanetinize rağmen, helallik sorulduğunda yekiniyorsa gözlerinizden, o gözlere sadece 'helal olsun' denilir.

Dünya, vefat eden annesinin ardından samimiyetle gözyaşı dökebilecek bir başka lider çıkarabilecek mi bu saatten sonra, bilemem.

Ancak bu vesile ile Sayın Başbakanımıza, bir kez daha 'gönlümüz seninle' demek istiyorum.

Sayın Başbakanım!

Acın, acımızdır.

İnşallah, sevincin de sevincimiz olacaktır.

Ahmet Yürekli

09.11.2012, Üsküdar.